Gramatyczne układanki

1. „Proszę pani, co to jest?”

Zauważyłam, że czasami najprostsze i najszybsze pomysły bywają niezwykle atrakcyjne. Tak było i w tym przypadku, kiedy wyciągnęłam z szafki magnesowe wyrazy, złożone w jedną całość, które dawano temu otrzymałam w prezencie od uczennicy. Kompletów było ponad dwadzieścia. Nie bardzo wiedziałam, co z nimi zrobić, więc wrzuciłam je do biurka i tak sobie leżały aż do momentu, kiedy postanowiłam posprzątać jego zawartość. A że sprzątaniem zajęłam się w czasie przerwy, to szybko usłyszałam pytania typu: „Proszę pani, co to jest?”, „Ale fajne, możemy?, „Co się z tym robi?”. Sama nie wiedziałam, co się z tym robi, ale nie trzeba było długo czekać na pomysł, który – praktycznie rzecz biorąc – objawił się sam.

2. Układankę czas zacząć

Szybko postanowiłam, że magnesowe wyrazy mogą się przydać do zadań gramatycznych. Rozdałam więc każdemu uczniowi bloczek z wyrazami i poprosiłam, by tak pozamieniali słowa, aby utworzyć z nimi zdania. Uczniowie zabrali się do pracy i już po kilku minutach widniały na stolikach logiczne wypowiedzenia. Poprosiłam więc, by przepisali zdania do zeszytu i nazwali części mowy, z których są zbudowane. To zadanie mogli wykonywać w parach, pomagając sobie nawzajem. Kolejne polecenie dotyczyło określenia podmiotu i orzeczenia, a następne polegało na ułożeniu równoważników zdań. Uczniowie szybko poradzili sobie z ćwiczeniami, więc mogliśmy przejść do ostatniego etapu zajęć.

3. Konkurs – to lubię!

Ostatnia część lekcji poświęcona została na to, co moi uczniowie lubią najbardziej, a mianowicie zdrową rywalizację w postaci konkursu. Polegał on na tym, by w parach ułożyć z dostępnych magnesów jak najdłuższe zdanie – oczywiście poprawne pod względem gramatycznym. Tutaj też młodzi ludzie wykazali się sprytem i szybkością, więc już po chwili magnesy znalazły się na tablicy do wglądu dla pozostałych par. I w taki oto sposób zastał nas dzwonek na przerwę. 🙂

IB